بسم الله الرحمن الرحیم 

قبر با مرده سخن می گوید!

---

وقتی که بنده ی مومن وارد قبر می شود، زمین قبر به او می گوید «مرحبا، خوش آمدی، سوگند به خدا، من تو را دوست داشتم، در آن وقت که بر روی من راه می رفتی، و اکنون که در شکم من قرار گرفتی، بیشتر تو را دوست دارم،

---

«فإنّه و الله الجِدُّ لا اللّعِبُ، و الحقُّ لا الکذبُ و ما هو الا الموت اسمع داعیه، و اعجَلَ حادیه. فلا یغرَّنَّک سواد الناس من نفسک. و قَد رأیتَ مَن کان قَبلَکَ مِمَّن جمع المال و حَذِرَ الاقلالَ، و امن العقواب، طُولَ املٍ و استبعادَ أجلٍ، کیف نزل به المَوتُ فَازعَجَهُ عن وَطَنِهِ، و أخَذَهُ مِن مَأمَنِهِ، محمولاً علی اعوادِ المنایا..»1

 

شرح گفتار

کسانی که در این دنیا تنها به پول و ثروت اندیشیده، و از افکار دلفریب خود کاخی از آرزوهای دور و دراز دست و پا کرده اند، باید بدانند که چنین نگرشی در زندگی هرگز به صلاحشان نبوده، و در نهایت روزی می رسد که از افکار پوشالی آنها، جز حسرت و ندامتی جانکاه باقی نخواهد ماند. مشکل اساسی چنین انسان هایی در زندگی آن است که آنها حقیقت مرگ را به دست فراموشی سپرده و هرگز به آن نمی اندیشند.

مولای متقیان علی (علیه السلام) در فرازی از خطبه ی 132 نهج البلاغه، خطاب به چنین اشخاصی می فرماید: 

صل الله علیک یا فاطمة الزهرا سلام الله علیها

چندتایی زدند با پا در

تا که افتاد روی زهرا، در

گیرم از دست سنگ ها نشکست !!

چه کند بار شیشه اش با ، در

بسم الله الرحمن الرحیم

چرا امام علی از خود و اهل بیت(علیهم السلام) تعریف می کنند؟

---

در کتاب مبارک «نهج البلاغه» سخنان گهرباری از امیرالمومنین (علیه السلام) پیرامون معرفی اهل بیت (علیهم السلام) نقل شده است که می تواند گره گشای پاره ای مسائل معرفتی و اعتقاد بوده باشد.

---

آنچه در این مکتوب کوتاه تقدیم می شود قسمتی از آن احادیث پربار است که در بعضی موارد با اندکی توضیح همراه است. لازم است در آغاز، به یک شبهه پاسخ بدهیم. شبهه آنست که آیا مقام امیرالمومنین و آن عرفان والا با تعریف از خود و با بستگان خود سازگار است؟ اما پاسخ: با صرف نظر از تفصیل پاسخ هایی که می توان به این شبهه ارائه کرد فقط یک نکته را یادآور می شویم. و آن اینکه: اگر آن حضرت این سخنان را نمی فرمودند شاید جای بیشتری برای شبهه وجود داشت!! چون حضرت به عنوان امام معصوم و حجت خداوند متعال و هادی امّت باید صفات خود و سائر اهل بیت (علیهم السلام) را تبیین کنند تا مردم به سوی آن ها هدایت شوند.

بسم الله الرحمن الرحیم

همکار همه گناهکاران می شویم!!

---

در دنیای ما هر کس راه و رسمی برای زندگیش دارد و به طریقی که برگزیده پیش می رود و این بد و خوب های ما بر بد و خوب های دیگران تأثیر دارد از خوب ،خوب زایش می شود و از بد ،بد. و در این میان هزارن نکته نهفته است که تک تک واکنش های ما در دایره ای قرار می گیرد که نه تنها از بین نمی رود که عرصه تولید نورانیت یا ظلمت در زندگیمان می شود،

---

چون ما در اجتماع زندگی می کنیم این امر ابعاد گسترده تری پیدا می کند.و به نوعی ما را در آنچه در جریان است دخیل می کند. مثلا ما دوستی داریم که به خطایی می کند و ما هم به جای پیشگیری راه نشانش می دهیم ،یا عده ای گناه می کنند منکر خدا می شوند،ترویحج فحشا می کنند و ما خوشمان می آید ،این تأیید ما زمینه را برای تکرار آن عمل آماده می کند.

«الراض بفعل قوم کالداخل فیه معم و على کل داخل فى باطل أثمان اثم العمل به و اثم الرض به »؛هر کس که به کار گروهى از مردم خرسند باشد، مانند آن است که در آن کار، با آنها همراهى کرده است، هر کس در کار نادرست همراهى کند، براى او دو گناه خواهد بود: گناه همکارى در آن کار نادرست، و گناه رضایت دادن به انجام آن.

بسم الله الرحمن الرحیم

خدا پسندانه ترین واکنش به مصیبت 

---

بی تردید بسیاری از این حوادث تلخ از تحت اختیار بشر خارج بوده، و از ناحیه خالق هستی طراحی و به مرحله اجرا گذاشته شده است؛ و لذا اینکه انسان در زندگی هرگز دچار بلا و مصیبت نشود پنداری است، غلط که باید فکر واندیشه آنرا از ذهن خارج سازیم.

---

«دار بالبلاءِ مَحفوفه و بالغدرمَعروفَه ، لاتدوم اُحوالُها، و لایَسلَمُ نُزَّلُها، احوالٌ مُختلفَه ، و تاراتٌ مُتَصَرِّفَه ، العیش فیها مذمومٌ ، و الأمان مِنها مَعدُومٌ و إنما أهلُها فیها أغراضٌ مُستَهدَفَه، تَرمیهَم بسهامیا، وتُفنیهم بحمامِها»

 

شرح گفتار

امیر متّقیان علی(علیه السلام) در ین فراز از خطبه 226نهج البلاغه، به معرفی اجمالی دنیا پرداخته و در این باره به زیبایی می فرماید:«دنیا خانه ای است پوشیده از بلاها به حیله و نیرنگ شناخته شده، نه حالات آن پایدار ،و نه مردم آن از سلامت برخوردارند، دارای تحوّلات گوناگون، و دوران های رنگارنگ ؛ زندگی درآن نکوهیده، و امنیّت در آن نابود است.اهل دنیا همواره هدف تیرهای بلا هستند که با تیرهایش آنها را می کوبد، و با مرگ آنها را نابود می کند.»

بسم الله الرحمن الرحیم

صدقه‌های کم و پاداش‌های عجیب !

---

همه ی ما کم و بیش با آثار و فواید صدقه آشنا هستیم،و اکثریت این گفتار "صدقه رفع بلاست" را شنیده ایم،آیا کمی یا زیادی صدقه در اثرات آن تأثیر دارد؟حال در این نوشتار بیشتر سعی بر آن است که به یکی از سخنان علی بن ابیطالب در مورد مقدار صدقه بپردازیم،که آیا پرداخت صدقه اندک با عدم پرداخت آن یکی است؟

---

بخشش کم

و قال علی علیه‌السلام : "لاَ تَسْتَحِ مِنْ إِعْطَاءِ الْقَلِیلِ، فَإِنَّ الْحِرْمَانَ أَقَلُّ مِنْهُ"(1) از بخشش کم حیا مکن زیرا محروم ساختن از آن هم کمتر است!

بسیارند کسانی که معتقدند باید بخشش به مقدار قابل ملاحظه باشد و اگر انسان توان آن را نداشت، ترک کند. در حالی که بخشش کم حداقل دو فایده دارد: نخست این که در بسیاری از موارد همین مقدار حل مشکلی می کند و دیگر اینکه دست رد به سینه درخواست کننده زدن، نوعی اهانت است و این کار جلوی اهانت را می گیرد. اضافه بر اینها روح سخاوت را در انسان در تمام حالات پرورش می دهد.

تعبیر به"إِنَّ الْحِرْمَانَ أَقَلُّ مِنْهُ": نوعی کنایه و تشبیه است، زیرا محروم کردن قابل مقایسه با مقدار مالی که انسان می‌بخشد نیست تا بگوییم این ازآن کمتر است. امام محروم کردن را نیز نوعی بخشش بسیار کم محسوب کرده که هر بخششی از آن بیشتر است.

در حدیثی از پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله می خوانیم: "هر کار نیکی صدقه ای محسوب می شود خواه به غنی باشد یا فقیر، بنابراین صدقه را ترک نکنید  هر چند به نیمی از دانه خرما باشد و خود را از آتش دوزخ دور دارید هرچند به نیمی از یک دانه خرما باشد، زیرا خداوند متعال این صدقه کوچک را برای صاحبش پرورش می دهد، همانگونه که شما بچه اسب یا بچه شتر خود را پرورش می دهید و در روز قیامت پرورش یافته آن را به او باز می گرداند تا جایی که بزرگتر از کوه عظیمی خواهد بود."(2)

 

بسم الله الرحمن الرحیم

رمز موفقیت در توبه کردن

---

سستی کردن و سهل انگاری در کارها خصلتی است که خیلی از ما داریم و به هزار طریق توجیهش می کنیم که چنین است و چنان است اما این توجیهات ما را از انجام  وظایفمان مبرا نمی کند و به خاطر تک تک اعمالمان باید پاسخ گو باشیم.

هم قرآن کریم و هم نهج البلاغه ما را از این عمل بی برکت بر حذر داشته و هشدار می دهند ....

---

سستى را به خود راه ندهید

آل عمران:139: «سستى را به خود راه ندهید و اندوهگین مباشید و اگر ایمان داشته باشید از دیگران برترید. »

خطبه 29: لا یمنع الضیم الذلیل و لا یدرک الحق الا بالجد. ؛ مرد زبون نمى تواند از ستم جلوگیرى کند و حق جز با تلاش و کوشش بدست نمى آید.

حضرت على "علیه السلام" درباره ى جدیت پیغمبر اکرم نسبت به تبلیغ و دعوت به حق مى فرماید:

خطبه 115: فبلغ رسالات ربه غیر و ان و لا مقصر و جاهد فى الله اعداءه غیر واهن و لا معذر.

بسم الله الرحمن الرحیم

دعای کامل و اثرگذار امام علی(علیه السلام)برای باران

---

کمبود بارش و نزولات آسمانی پدیده ای است که در هر عصر و زمانی در مکان های مختلف هستی رخ داده است ، و عاملی ورای عوامل محیطی دخیل است ،و آن هم دست قادر خداوند متعال است که بنا بر صلاح دید خود گاه نزول باران رحمت را بر قومی مانع می شود . و در این مواقع چیزی جز خواست و اراده خود او نمی تواند درهای آسمان را بر زمینیان تشنه باران بگشاید . 

---

خداوند متعال عادل و و رحیم است و نعمتی را از بندگانش دریغ نمی دارد مگر به مصلحتی یا تنبهی برای خطاها و گناهان ،در این عواملی که می تواند تأثیر گذار باشد عامل استغفار و دعا از سوی بندگان است.

 

اما چگونه دعا کنیم و چه باید بخواهیم ؟

امام علی علیه السلام نحوه دعا کردن برای باران را به ما می آموزد می فرماید: «بارالها ! بارانى حیات بخش، سیراب کننده، کامل، همگانى، پاکیزه، پربرکت، گوارا و خرّمى بخش از ناحیه خودت بر ما نازل فرما ! بارانى که گیاهانى پربرکت با شاخه هاى پر ثمر و برگهاى سرسبز و پرطراوات برویاند، آن گونه که بندگان ضعیفت را با آن توان بخشى و سرزمینهاى مرده را با آن زنده کنى !» (اللَّهُمَّ سُقْیَا مِنْکَ مُحْیِیَةً مُرْوِیَةً، تَامَّةً عَامَّةً، طَیِّبَةً مُبَارَکَةً، هَنِیئَةً مَرِیعَةً، زَاکِیاً نَبْتُهَا، ثَامِراً فَرْعُهَا، نَاضِراً وَرَقُهَا، تُنْعِشُ بِهَا الضَّعِیفَ مِنْ عِبَادِک، وَتُحْیِی بِهَا الْمَیِّتَ مِنْ بَلاَدِکَ).

آفات عباداتمان چیست؟!

بسم الله الرحمن الرحیم

آفات عباداتمان چیست؟!

---

وقتی آدمی برای جلب توجه دیگران عبادت کند، در حقیقت به شرک در عبادت روی آورده است. این گونه عبادت ها نه تنها انسان را به خدا نزدیک نمی کند؛ بلکه از خدا دورتر نیز می کند و مستوجب عذاب نیز می شود .

---

وقتی دلت از یاد پروردگار غافل شود، هم عبد بودن خودت یادت می رود و هم رب بودن پروردگارت ... آن وقت شیطان هم مجالی می یابد برای بهره برداری بیشتر و بیشتر و تو را ناخودآگاه از اطاعت خدای، به اطاعت خویش می کشاند ... غبار غفلت بر آیینه دلت می نشیند و تو را از خدا جدا می کند ... آنگاه است که دیگر بزرگ بودن یا کوچک بودن گناه برایت فرقی ندارد و هر گناهی از تو سر می زند ...

اما اگر غنچه فطرتت را همیشه در مقابل آفتاب مهر خدا قرار دهی و از سرچشمه نیایش و ستایش و پرستش سیرابش کنی، شکوفا می شود و از تیرگی و لجن و مرداب فاصله می گیرد ...

وقتی دلت خانه عشق و محبت خدا شد، همه بیم ها و امیدهایت متوجه خدا می شود و پرستش و ستایش پروردگار هم ارمغانی با خضوع را برایت به ارمغان می آورد که خودت را در مقابل عظمت پروردگار کوچک می بینی و به ربوبیت خدایت اعتراف می کنی ...

 

بسم الله الرحمن الرحیم

شأن والای اهل بیت(علیهم السلام) در نهج البلاغه

---

خاندان مطهر پیامبر عظیم الشان اسلام صلی الله علیه و آله، اسوه و الگوی مسلمانی هستند که هر کدام مصداق مجسمی از ایمان، ایثار، عفاف، کرامت و خوبی برای آحاد جامعه اسلامی می توانند باشند. امام علی علیه السلام در میان سخنان گهربار خود در نهج البلاغه در تعبیرات فراوانی به بیان فضایل خاندان رسول خدا صلی الله علیه و آله پرداخته و برتری علمی، شایستگی رهبری و نقش هدایتی آنان را بیان نموده است.

---

حق ولایت

بنا بر آموزه های اسلام، معیار رهبری جامعه حق ولایت است؛ از این رو خداوند این حق را برای اهل بیت پیامبر صلی الله علیه و آله و به خاطر فضیلت هایی که دارند، قرار داده است. از سویی نیز پیامبر صلی الله علیه و آله رعایت حقوق آنان را به امت نموده است و آنان را وصی خویش قرار داده است. اهل بیت پیامبر صلی الله علیه و آله وارثان بر حق و نزدیک ترین خویشاوندان آن حضرت می باشند که وارثان تمام علوم و کمالات آن حضرت نیز می باشند؛ از این رو شایسته ترین افراد برای ولایت و وصایت می باشند. امام علی علیه السلام فرموده است:« لَهُمْ خَصَائِصُ حَقِّ الوِلایَةِ، وَ فِیهِمُ الوَصِیَّةُ وَالوِرَاثَةُ؛ ویژگی های حق ولایت برای آنان است و وصایت و وراثت پیامبر نیز در میان آنان است».(1)