هادی امت رسول، از ولادت تا شهادت

بسم الله الرحمن الرحیم

حضرت امام علی النقی (هادی) ـ علیه السّلام ـ در سحرگاه نیمه ذی حجه سال 212 هـ.ق در شهر صریا در حومه مدینه به دنیا آمد. پدرش امام جواد امام نهم شیعیان و مادرش سمانه بانویی پاک و باتقوا بود. نامش علی، کنیه اش ابوالحسن و برخی القابش نقی، هادی، عالم، فقیه، امین، طیب، ناصح و مرتضی است.[1]

امام هادی ـ علیه السّلام ـ در 8 سالگی به امامت رسید و پس از 33 سال امامت در سن 41 سالگی به شهادت رسید. دوره امامت حضرت معاصر بود با خلافت خلیفه عباسی معتصم، واثق، متوکل، منتصر، مستعین و معتز که حضرت در ماه رجب سال 254 هـ.ق مسموم شد و به شهادت رسید.[2] دوره زندگی این امام همام در زمان پدر و شش خلیفه عباسی مجموعا هفت دوره است که به اختصار به همراه فضایل و معجزات آن دوره ذکر می شود:

 

در زمان پدر

حضرت در خانه «اهل بیت که خداوند آنها را از هر آلودگی پاک کرده است»[3] به دنیا آمد و در این خانه نورانی که معدن حکمت و فضیلت بود پرورش یافت. از همان کودکی به راهنمایی و ارشاد مردم 

شعر بسیار زیبای ابو علی سینا در مدح مولا امیرالمومنین (علیه السلام)

بسم الله الرحمن الرحیم

 

بگردون ابرش از رحمت برآمد از دل دریا

که دریا شد از آن صحرا که صحرا شد از آن دریا

●

بخـار از دشت پیدا شد چو ترکان بخارایی

زتیر ترکشش سـوزد سر خـارا ز بُن خـارا

●

زبان بگشود سوسن چون بشیر از مژده ی یوسف

زحسرت چشم نرگس همچنان یعقوب شد نابینا

●

پی معجز ز شاخ گل برآمد بلبل از شادی

تجلی کرد بر هر شاخ گل صد معجز موسی

●

علیِّ عالیِ اعلا، ولیِ والی والا

امیرالمومنین علی علیه السلام

بسم الله الرحمن الرحیم

الحمد الله الذی جعلنا من المتمسکین به ولایت سلطان اولیا،دُرّ هَل عَطا،شهسوار لا فتی،پیشوای انبیا،عُروه الوثقی،کلمة الحُسنی،سید الاوصیا،عماد الاصفیا،رکن الاولیا،آیت الله العظمی،خیر المومنین،امام المتقین،اول العابدین،ازهد الزاهدین،حبل الله متین،لنگر آسمان و زمین،وجه الله،عین الله،نور الله،سر الله،روح الله،سیف الله عبد الله،اسدالله،الغالب آقا جانم علی ابن ابی طالب...

میلاد امام حسن علیه السلام

بسم الله الرحمن الرحیم

تنگ است دلم حال و هوایی دارد
در غربت شهر غم نوایی دارد
کی میرسد ان روز که با هم گوییم
ایوان حسن عجب صفایی دارد
تنگ است دلم میل رهایی دارد
بایاد حسن چه کربلایی دارد
تردید نکن تصورش هم زیباست
ایوان حسن عجب صفایی دارد

ما را غلام کوی حسن آفریده اند

بسم الله الرحمن الرحیم

ما را غلام کوی حسن آفریده اند

مبهوت و مات روی حسن آفریده اند

ما را پیاله نوش شرابش رقم زدند

مست از خم و سبوی حسن آفریده اند

خورشید را به این همه نقش و نگارها

از طلعت نکوی حسن آفریده اند

روشن ز نور روی مهش گشته روزها

شب را اسیر موی حسن آفریده اند

آری ز مقدمش همه جا بوی گل گرفت

گل را ز رنگ و بوی حسن آفریده اند

از انبیاء و اولیا همه را صف به صف ببین

مدهوش خلق و خوی حسن آفریده اند

میل نگاه هر چه گدایان شهر را

ولله سمت و سوی حسن آفریده اند