با اشک هاش دفتر خود را نمور کرد ذهنش ز روضه های مجسم عبور کرد
در خود تمام مرثیه ها را مرور کرد شاعر بساط سینه زدن را که جور کرد
احساس کرد از همه عالم جداشده‌است در بیت‌هاش مجلس ماتم به پا شده‌است
در اوج روضه،خوب دلش را که غم گرفت وقتی که میز و دفتر و خودکار دم گرفت
وقتش رسیده بود، به دستش قلم گرفت مثل همیشه رخصتی از محتشم گرفت
بازاین‌چه شورش است که در جان واژه‌هاست شاعر شکست‌خورده‌ی طوفان واژه‌هاست
بی اختیار شد، قلمش را رها گذاشت دستی زغیب، قافیه را کربلا گذاشت
یک بیت بعد واژه لب تشنه را گذاشت تن را جدا گذاشت و سر را جدا گذاشت
حس کرد پا به پاش جهان گریه می کند دارد غروب فرشچیان گریه می کند
با این زبان چگونه بگویم چه ها کشید بر روی خاک و خون بدنی را رها کشد
او را چنان فنای خدا، بی ریا کشید حتی براش جای کفن بوریا کشید
بر خون کشید قافیه ها را، حروف را از بس که گریه کرد تمام لهوف را
اما در اوج روضه کم آورد و رنگ باخت بالا گرفت کار و سپس آسمان گداخت
این بند را جدای همه روی نیزه ساخت خورشید سر بریده غروبی نمی شناخت
بر اوج نیزه، گرم طلوعی دوباره بود او کهکشان روشن هفده ستاره بود
خون جای واژه بر لبش آورد و بعد ازآن پیشانی اش پر از عرق سرد و بعد از آن
خود را میان معرکه حس کرد و بعد از آن شاعر برید و تاب نیاورد و بعد از آن
درخلسه‌ای عمیق،خودش بود و هیچ کس شاعر کنار دفترش افتاد از نفس
در خود تمام مرثیه ها را مرور کرد شاعر بساط سینه زدن را که جور کرد
احساس کرد از همه عالم جداشده‌است در بیت‌هاش مجلس ماتم به پا شده‌است
در اوج روضه،خوب دلش را که غم گرفت وقتی که میز و دفتر و خودکار دم گرفت
وقتش رسیده بود، به دستش قلم گرفت مثل همیشه رخصتی از محتشم گرفت
بازاین‌چه شورش است که در جان واژه‌هاست شاعر شکست‌خورده‌ی طوفان واژه‌هاست
بی اختیار شد، قلمش را رها گذاشت دستی زغیب، قافیه را کربلا گذاشت
یک بیت بعد واژه لب تشنه را گذاشت تن را جدا گذاشت و سر را جدا گذاشت
حس کرد پا به پاش جهان گریه می کند دارد غروب فرشچیان گریه می کند
با این زبان چگونه بگویم چه ها کشید بر روی خاک و خون بدنی را رها کشد
او را چنان فنای خدا، بی ریا کشید حتی براش جای کفن بوریا کشید
بر خون کشید قافیه ها را، حروف را از بس که گریه کرد تمام لهوف را
اما در اوج روضه کم آورد و رنگ باخت بالا گرفت کار و سپس آسمان گداخت
این بند را جدای همه روی نیزه ساخت خورشید سر بریده غروبی نمی شناخت
بر اوج نیزه، گرم طلوعی دوباره بود او کهکشان روشن هفده ستاره بود
خون جای واژه بر لبش آورد و بعد ازآن پیشانی اش پر از عرق سرد و بعد از آن
خود را میان معرکه حس کرد و بعد از آن شاعر برید و تاب نیاورد و بعد از آن
درخلسه‌ای عمیق،خودش بود و هیچ کس شاعر کنار دفترش افتاد از نفس
شاعر سیّد حمیدرضا برقعی
