هادی امت رسول، از ولادت تا شهادت

بسم الله الرحمن الرحیم

حضرت امام علی النقی (هادی) ـ علیه السّلام ـ در سحرگاه نیمه ذی حجه سال 212 هـ.ق در شهر صریا در حومه مدینه به دنیا آمد. پدرش امام جواد امام نهم شیعیان و مادرش سمانه بانویی پاک و باتقوا بود. نامش علی، کنیه اش ابوالحسن و برخی القابش نقی، هادی، عالم، فقیه، امین، طیب، ناصح و مرتضی است.[1]

امام هادی ـ علیه السّلام ـ در 8 سالگی به امامت رسید و پس از 33 سال امامت در سن 41 سالگی به شهادت رسید. دوره امامت حضرت معاصر بود با خلافت خلیفه عباسی معتصم، واثق، متوکل، منتصر، مستعین و معتز که حضرت در ماه رجب سال 254 هـ.ق مسموم شد و به شهادت رسید.[2] دوره زندگی این امام همام در زمان پدر و شش خلیفه عباسی مجموعا هفت دوره است که به اختصار به همراه فضایل و معجزات آن دوره ذکر می شود:

 

در زمان پدر

حضرت در خانه «اهل بیت که خداوند آنها را از هر آلودگی پاک کرده است»[3] به دنیا آمد و در این خانه نورانی که معدن حکمت و فضیلت بود پرورش یافت. از همان کودکی به راهنمایی و ارشاد مردم 

بسم الله الرحمن الرحیم

امام علی النقی علیه السلام و پی ریزی علوم انسانی اسلامی

اگر علم انسانی اسلامی، علمی باشد که حاوی گزاره هایی علمی و عملی در راستای هدایت انسان به سوی مقصد خلقت یعنی قرب الهی، می باشد آنگاه پی ریزی و بنای چنین علمی به طور بسیار جدی نیازمند مواد اولیه و به عبارت شاید دقیقتر، نیازمند پالایش آن مواد خواهد بود.

توضیح آنکه در دین اسلام دو منبع معرفتی بسیار پراهمیت و ارزشمند به رسمیت شناخته شده اند. یکی عقل و دیگری نقل یعنی کتاب و سنّت. هم در مورد معارف هستی شناختی و هم در مورد گزاره های دستوری و عملی. گفتنی است که در مورد رسمیت و میزان و شرائط کاربرد منبع اول یعنی عقل، بحثهای فراوان و پژوهشهای عمیقی صورت پذیرفته است. همچنین در طول زمان و از جمله در زمان حاضر درباره ی این منبع ارجمند افراط و تفریط های شگفت آور به وقوع پیوسته است که البته پرداختن به جزئی از این مطالب ما را از مقصود این نوشتار کوتاه دور می کند تا چه رسد به همه آنها.

در خور توجه آنکه درباره ی سنت و حتی درباره ی قرآن مجید نیز مباحثی مطرح گشته است که باید آنها را در جای خود جستجو کرد.....

بقیه در ادامه مطلب...