عشق بازی با خدا
کربلا یعنی که دل اماده ی پرواز است
کربلا یعنی که سوزی با دلم دم ساز است
بقیه در ادامه مطلب...
من , تو , او
من به مدرسه میرفتم تا درس بخوانم
تو به مدرسه میرفتی به تو گفته بودند باید دکتر شوی
او هم به مدرسه میرفت اما نمی دانست چرا
من به مدرسه میرفتم تا درس بخوانم
تو به مدرسه میرفتی به تو گفته بودند باید دکتر شوی
او هم به مدرسه میرفت اما نمی دانست چرا
بقیه در ادامه مطلب...
در جوانی به خویش می گفتم / شیر شیر است گر چه پیر بود
تا به پیری رسیده ام دیدم / پیر پیر است گر چه شیر بود
بخت امسال بر اسم یار هست عطشت را عطشم غمخوار هست
بفدای لب عطشان حسین اولین ذکر پس از افطار هست
گل جلوه گری زجلوه یاس آموخت
دل این همه شور را ز احساس آموخت
استاد کلاس عشق آموخت مرا
والله ادب ،ادب ز آموخت
نه شرم و حیا ،نه عار داریم از تو
اما گله بی شمار داریم از تو
ما منتـظر تو نیستیم آقا جان
تنها همه انتـظار داریم از تو
ای خدا HARD دلم FORMAT نما از فریب نا کسان راحت نما File عشقت را Copy کن در دلم Del Tree کن شاخه های باطلم User درگاه رحمانیم کن رهرو راه مسلمانیم کن Jumper روح خلایق Set نما گامهاشان در رهت ثابت نما گر ز آن فاسد دلی SCAN شود از شرور و دیو IMan شود بهر روی زرد ، سیمین تن فرست بهر دلهای پر آتش FAN فرست ای خدا File عذابت Run مکن با ضعیفان هیچ جز احسان مکن کارگاه آفرینش CAD نداشت Ram نبود و Mouse ها هم Pad نداشت عشق گل، حق در دل بلبل نهاد بر شقایق داغ چون LABEL نهاد System عشقش مبری از Error گوهر مهرش به سینه همچو در عشق نرم افزار راه انداز ماست عشق Password وصال کبریاست خالی از عشق و محبت دل مباد بی صفا چون IC ی INTEL مباد بهتر آن باشد ، سرودن ول کنم زین تن خاکی دمی DOSSHELL کنم
(تقدیم به کسانی که دلشان باید Format شود)
با اشک هاش دفتر خود را نمور کرد ذهنش ز روضه های مجسم عبور کرد
در خود تمام مرثیه ها را مرور کرد شاعر بساط سینه زدن را که جور کرد
احساس کرد از همه عالم جداشده‌است در بیت‌هاش مجلس ماتم به پا شده‌است
در اوج روضه،خوب دلش را که غم گرفت وقتی که میز و دفتر و خودکار دم گرفت
وقتش رسیده بود، به دستش قلم گرفت مثل همیشه رخصتی از محتشم گرفت
بازاین‌چه شورش است که در جان واژه‌هاست شاعر شکست‌خورده‌ی طوفان واژه‌هاست
بی اختیار شد، قلمش را رها گذاشت دستی زغیب، قافیه را کربلا گذاشت
یک بیت بعد واژه لب تشنه را گذاشت تن را جدا گذاشت و سر را جدا گذاشت
حس کرد پا به پاش جهان گریه می کند دارد غروب فرشچیان گریه می کند
با این زبان چگونه بگویم چه ها کشید بر روی خاک و خون بدنی را رها کشد
او را چنان فنای خدا، بی ریا کشید حتی براش جای کفن بوریا کشید
بر خون کشید قافیه ها را، حروف را از بس که گریه کرد تمام لهوف را
اما در اوج روضه کم آورد و رنگ باخت بالا گرفت کار و سپس آسمان گداخت
این بند را جدای همه روی نیزه ساخت خورشید سر بریده غروبی نمی شناخت
بر اوج نیزه، گرم طلوعی دوباره بود او کهکشان روشن هفده ستاره بود
خون جای واژه بر لبش آورد و بعد ازآن پیشانی اش پر از عرق سرد و بعد از آن
خود را میان معرکه حس کرد و بعد از آن شاعر برید و تاب نیاورد و بعد از آن
درخلسه‌ای عمیق،خودش بود و هیچ کس شاعر کنار دفترش افتاد از نفس
در خود تمام مرثیه ها را مرور کرد شاعر بساط سینه زدن را که جور کرد
احساس کرد از همه عالم جداشده‌است در بیت‌هاش مجلس ماتم به پا شده‌است
در اوج روضه،خوب دلش را که غم گرفت وقتی که میز و دفتر و خودکار دم گرفت
وقتش رسیده بود، به دستش قلم گرفت مثل همیشه رخصتی از محتشم گرفت
بازاین‌چه شورش است که در جان واژه‌هاست شاعر شکست‌خورده‌ی طوفان واژه‌هاست
بی اختیار شد، قلمش را رها گذاشت دستی زغیب، قافیه را کربلا گذاشت
یک بیت بعد واژه لب تشنه را گذاشت تن را جدا گذاشت و سر را جدا گذاشت
حس کرد پا به پاش جهان گریه می کند دارد غروب فرشچیان گریه می کند
با این زبان چگونه بگویم چه ها کشید بر روی خاک و خون بدنی را رها کشد
او را چنان فنای خدا، بی ریا کشید حتی براش جای کفن بوریا کشید
بر خون کشید قافیه ها را، حروف را از بس که گریه کرد تمام لهوف را
اما در اوج روضه کم آورد و رنگ باخت بالا گرفت کار و سپس آسمان گداخت
این بند را جدای همه روی نیزه ساخت خورشید سر بریده غروبی نمی شناخت
بر اوج نیزه، گرم طلوعی دوباره بود او کهکشان روشن هفده ستاره بود
خون جای واژه بر لبش آورد و بعد ازآن پیشانی اش پر از عرق سرد و بعد از آن
خود را میان معرکه حس کرد و بعد از آن شاعر برید و تاب نیاورد و بعد از آن
درخلسه‌ای عمیق،خودش بود و هیچ کس شاعر کنار دفترش افتاد از نفس
شاعر سیّد حمیدرضا برقعی