بسم الله الرحمن الرحیم
با توجه به آیه شریفه «ما خلقت الجن و الانس الا لیعبدون » و جمله معروف «کنت کنزاً مخفیاً فأجبت ان اعرف فخلقت الخلق لکى اعرف »، و نظایر آن، معلوم مى شود که انسانها براى آن که پروردگار خویش را بشناسند، آفریده شده اند و منظور اصلى خلقت، عرفان و شناخت خداوند است و کسب صفات و ویژگیهاى پسندیده مثل عفت و شجاعت و حلم و انجام اعمال صالحه و نیک نظیر نماز خواندن و رزوه گرفتن و جهاد کردن به ترتیب در درجه دوم و سوم از اهمیت قرار دارند و بلکه باید گفت که ارزش و اهمیت آنها در پرتو عقاید و معارف الهى و براى تقویت آنها است و بدون آن جایگاهى ندارد و مفهومى نخواهد داشت.
با توجه به این مبنا مى توان گفت که بینش توحیدى و معارف حقه الهیه معیار و ملاک فضیلت و شأن و رتبه هر شخص مى باشد. امام على(علیه السلام) نیز از این قانون کلى مستثنا نیست و لذا بزرگترین فضیلت ایشان شناخت و عرفان ایشان نسبت به خدا و اسماء و صفات اوست. در روایتى از امام حسین(علیه السلام) نقل شده که فرمودند: اى مردم، خداوند بندگان را نیافرید جز براى آن که او را بشناسند. وقتى او را شناختند، عبادت مى کنند و هنگامى که او را عبادت کردند، از رهگذر عبادت او از عبادت غیر او بى نیاز مى گردند... و امام على(علیه السلام)چنان که همگان مى دانند در میدان عبادت یکه تاز میدان بودند، نمازهاى هزار رکعتى ایشان در طول شب یا شبانه روز بیانگر این مدعاست.
